آخ که چقدر دلم هوای کرسی داغ وانشون کرده 

دورانی که وانشان کوچک بود اما مردمانش دلی بزرگ داشتند.

دوران کودکی های من و خاک و خول کوچه ها ی وانشون چه قدر شیرین بود و هرگز شبهای زمستان را

نمی توان فراموش کرد. از غروب که شروع می شد هیزم هایی که قبل از زمستان انبار شده بود کم کم

بیرون آورده  و به آتش کشیده می شد،  سپس آتش تند و تیز به گودالی وسط اتاق یا منقل سرازیر

می شد و روی آن با خاکستر پوشانده و زیر کرسی قرار می گرفت و لحافی بزرگ به طول و عرض اتاق روی

کرسی قرار می گرفت و حرارت آتش ها از زیر خاکستر به فضای زیر کرسی گرما می بخشیدند. اهالی خانه

دور تا دور پا را زیر لحاف دراز می کردند و لحاف را روی پاهایشان می کشیدند و به پشتی یا بالش های کنار

دیوار تکیه می کردند .

 پس از صرف شام، تازه شب نشینی ها با دعوت از همسایه ها و اقوام  شروع می شد یک سینی بزرگ

مسی روی کرسی قرار می گرفت که در آن ظروف قدیمی لبالب از کشمش ، گردو ، بادام و آجیل 

انباشته می شد که با آن از مهمانان پذیرایی می شد.

سالهاست نه سرما دیگه سرمای قدیمه نه ما ها  آدمای  گرم  قدیمی

زیبایی در راه است ، با طعم جدید ، از جنس قندیل .

خاطره ها زنده میشود خاطرات کرسی در زمستان های وانشان.

دوباره خواب سنگین و کرسی و حرف ، دو باره شوق بازی و رسیدن برف

دوباره بچگی وشال گردن وکلاه آدم برفی و مهر مادری و گرمای کرسی داغ